آیا زمین داخل یک سیاه چاله است؟ - وبلاگ مرکزی

به گزارش وبلاگ مرکزی، از دید ساکنان سیاره زمین که به فضا خیره می شوند به نظر می رسد منظومه شمسی ما به وسیله میلیارد ها ستاره در کهکشان راه شیری احاطه شده است. با این وجود، اگر بیش تر به فضای بیرونی نگاه کنیم آیا می توان شواهدی یافت که نشان دهد ما در چیزی حتی خارق العاده تر مانند سیاهچاله قرار داریم؟

به گزارش وبلاگ مرکزی به نقل از لایو ساینس، سیاهچاله ها مکان هایی در دنیا هستند که در آنجا گرانش به قدری قوی است که زمان و فضای اطراف آن را مخدوش می سازد. زمانی که وارد آن می شوید هیچ چیز قادر به خارج شدن از آن نیست.

در یک سناریو یک سیاهچاله می توانست زمین را مدت ها پیش بلعیده باشد. گائوراو خانا فیزیکدان و متخصص در زمینه سیاهچاله ها در دانشگاه رود آیلند می گوید: با این وجود، اگر این اتفاق رخ دهد کشش گرانشی فاجعه بار خواهد بود. با نزدیک شدن زمین به سیاهچاله زمان کُند می گردد و بسته به مقدار سیاهچاله ماده می تواند به شکلی اسپاگتی مانند کشیده گردد.

خانا می گوید حتی اگر سیاره زمین از اسپاگتی شدن جان سالم به در ببرد زمین به سمت تکینگی متراکم و کوچک محدود می گردد جایی که بر اثر فشار و دمای یک نیروی گرانشی غیرقابل درک سوزانده خواهد شد.

او در ادامه می افزاید: بنابراین، ما می توانیم این احتمال را که یک سیاهچاله زمین را در مقطعی از تاریخ خود بلعیده رد کنیم چرا که در آن صورت زمین در کسری از ثانیه محو می شد.

با این وجود، راه دیگری هم وجود دارد که زمین ممکن است در شکم یک سیاهچاله قرار بگیرد: ممکن است در آنجا شکل گرفته باشد. خانا می گوید: یک سیاهچاله در عکس بسیار شبیه بیگ بنگ است. از نظر ریاضیاتی شبیه به یکدیگر هستند. علیرغم آن که یک سیاهچاله در یک نقطه کوچک و بسیار متراکم فرو می ریزد بیگ بنگ یا انفجار بزرگ در چنین نقطه ای رخ داد.

یک نظریه اشاره می نماید که انفجار بزرگ ابتدا تکینگی یک سیاهچاله در یک دنیا مادر بزرگتر بود. خانا می گوید مرکز متراکم فشرده شد تا زمانی که به نحوی منفجر شده و دنیا نوزادی در سیاهچاله تشکیل شد.

این نظریه که به عنوان کیهان شناسی شوارتزشیلد یا مدل کیهان شناسی ساهچاله ای شناخته می گردد (یک مدل کیهانی که در آن گیتی مشاهده پذیر فضای داخل آن سیاهچال است) نشان می دهد که دنیا ما اکنون در یک سیاهچاله که بخشی از دنیا مادر است منبسط می گردد.

از لحاظ نظری این سناریو بدان معناست که دنیا می توانند مانند عروسک های تودرتوی روسی در درون دنیا ها وجود داشته باشند و این که بازگشت به وسیله یک سیاهچاله شاهکاری به احتمال زیاد غیرممکن است، زیرا نور حتی نمی تواند سفر معکوس را انجام دهد چه برسد به آن که بتواند قفل های قلمرو های ناشناخته را برایمان بگشاید.

با این وجود، بعید به نظر می رسد که این نظریه امکان اثبات داشته باشد چرا که هیچ چیز نمی تواند در افق رویداد سیاهچاله سفر کند. با این وجود، اگر زمین در داخل یک سیاهچاله باشد کارشناسان تقریبی از مقدار شکاف فضایی دارند.

اسکات فیلد دانشیار ریاضیات در کالج دارتموث می گوید: اگر ما در یک سیاهچاله هستیم باید بسیار بزرگ باشد. زمین صرفا در سیاهچاله ای به مقدار سیاره یا حتی سیاهچاله ای به مقدار منظومه شمسی قرار ندارد.

فیلد می گوید اگر چنین بود دانشمندان متوجه می شدند. نشانه های قابل مشاهده ای از چرخش سیاهچاله وجود دارد. ما اعوجاج های ظریف ناشی از گرانش شدید مانند کاهش زمان و کشش ماده را در حین حرکت در داخل سیاهچاله مشاهده می کنیم.

فیلد که روی مدل سازی گرانشی کار می نماید می گوید: برای مثال، اگر زمین در سیاهچاله ای به مقدار زمین وجود داشت افراد متوجه اثرات این نیرو های جزر و مدی می شدند مانند حالت اسپاگتی شدن و کاهش زمان. زمانی که آنان از نقطه ای در سیاره زمین به نقطه دیگر سفر می نمایند.

فیلد می گوید:بنابراین، هر سیاهچاله ای که به عنوان خانه قلمداد می گردد باید بزرگ، به مقدار دنیا و به قدری وسیع باشد که نتوانیم به مقدار کافی دور یا سریع سفر کنیم تا اعوجاج های گرانشی را تشخیص دهیم.

خانا می گوید: از درون یک دنیا سیاهچاله زمینی ها هیچ راهی برای دانستن وجود دنیا والد دیگری ندارند. ما از آن غافل خواهیم بود. بنابراین، دست کم یافتن سلف دنیای مان سخت خواهد بود. با این وجود، اگر این نظریه درست باشد بسیار دوست داشتنی خواهد بود.