شجریان خنیاگر بی بدیل - وبلاگ مرکزی

به گزارش وبلاگ مرکزی، به گزارش خبرنگار خبرنگاران در گلستان، ایرج رمضانی زاده کرمانشاه و ساکن گرگان، دانش آموخته کارشناسی ارشد تاریخ ایران اسلامی، فعال حوزه فرهنگ، کارشناس رسانه، روزنامه نگار و سردبیر نشریه عصر گلستان و معاون سردبیر فصلنامه تخصصی تاریخ و پژوهش و عضو دو دوره هیات منصفه مطبوعات استان گلستان است. ایرج رمضانی به مناسبت درگذشت محمدرضا شجریان، استاد برجسته ایرانی آواز، یادداشتی را برای انتشار در اختیار ایبنا قرار داده است که در ادامه از نظر مخاطبان می گذرد.

رفتی و همچنان به خیال من اندری

گویی که در برابر چشمم مصوری

فکرم به منتهای جمالت نمی رسد

کز هر چه در خیال من آمد نکوتری

تاریخ کهن سرزمین ایران غروب هفدهم مهرماه سال 1399 خورشیدی را هیچ گاه از یاد نخواهد برد؛ روزی که فرزند شایسته ایران زمین، استاد بی بدیل، آن خنیاگر عشق و عرفان و یگانه اسطوره موسیقی و آواز، ستاره درخشان آسمان فرهنگ و هنر، محمدرضا شجریان از میان خیل دوستدارانش پر کشید و به دیار حضرت دوست شتافت.

سخن گفتن از شجریان به اندازه ای سخت و سخت است که قلم به هیچ روی حق مطلب را برای این خسرو خوبان و زیبایی محض موسیقی بیکران ادا نخواهد کرد، اما با مشیت الهی چه می توان کرد که هر آمدنی را رفتنی است و برای نیک مردمانی چون شجریان چه نیکو رفتنی که تا ابد در دل و جان جاودانه اند.

در پیشینه این مرز و بوم، بزرگان و نام آوران سترگی همچون فردوسی، حافظ، سعدی و مولانا تبلور یافته اند که هیچگاه در تاریخ مانندشان زاده نشده است و همچنان پس از هزار سال هنوز زنده اند. بدون تردید نماد و سمبل زبان پارسی، محمدرضا شجریان این بزرگمرد گرانمایه و غبطه برانگیز مانند آنها یکی از ماندگارترین چهره های تاریخ فرهنگ و هنر ایران زمین خواهد بود؛ کسی که خاک پای مردم ایران بودن بزرگترین افتخارش بود و عشقش به ایران و ایرانی ستودنی؛ هنرمند دوست داشتنی و رند عالم سوزی که همواره گوهر هنر و عشق به مردمش را به تعلقات دنیوی نفروخت و پا به پای آنان زندگی کرد تا جانش از تن آواز رخت بربست.

دمادم بر خود می بالیم در روزگاری زندگی کردیم که هم عصر محمدرضا شجریان بودیم و نوای افسونگر این استاد فرزانه و صاحب نغمه داوودی را با جان و دل شنیدیم و با آن دگرگون می شدیم.

و هزار دریغا و دریغ که هیچگاه درنیافتیم که چرا روزگار نامراد، فرزانگان و این هدیه های نیک پروردگار به تاریخ بشریت را آنچنان که شایسته است در زمان خود قدر نمی داند. اما بدون تردید تاریخ، این نیک نامان را در خود زنده و جاوید نگه می دارد و هیچکس قادر به خاموشی آنها نخواهد بود.

به راستی که آواز و آوازه شجریان این استاد چیره دست پارسی با تار و پود فرهنگ ایران و ایرانی گره خورده است و جزء جدایی ناپذیر آن است و به حق عنوان یگانه خسرو آواز ایران بودن تنها مختص خود اوست که بر فراز بلندترین قله هنر و ادب و اخلاق این سرزمین ایستاده، همچنان که صدها سال است فردوسی و حافظ و مولانا بر تارک تاریخ آن ایستاده اند.

نامش مانا و روحش در کنار فردوسی بزرگ شاد باد.